مـــاڵـــپـــهڕی به هه شت
شه‌یتان له‌شكره‌كانی خۆی بۆ تێكدانی خه‌ڵك ده‌نێرێت
—————————————
(جابر) (خوای لێ ڕازی بێت) ده‌ڵێ: پێغه‌مبه‌ری خوا (صلی الله عليه وسلم) فه‌رموویه‌تی: (شه‌یتان ته‌ختی خۆی له‌سه‌ر ئاو داده‌نێت، پاشان مه‌فره‌زه‌كانی { به‌ملاولادا} ده‌نێرێت، كامیان لای شه‌یتان پله‌وپایه‌ی نزمتره له هه‌موویان ساخته‌چی تره، یه‌كێكیان كه دێته‌وه بۆلای ده‌ڵێت: ئه‌وه‌م كرد و ئه‌وه‌م كرد، ئه‌ویش ده‌ڵێت: هیچت نه‌كردووه. پاشان یه‌كێكی تریان دێت و ده‌ڵێت وازم له كابرانه‌هێنا تا نێوان خۆی و ژنه‌كه‌یم تێك دا، ئه‌وجا ئه‌ویش له‌خۆیی نزیك ده‌خاته‌وه و ده‌ڵێت: ئای تۆ چه‌ند چاكی- (أعمش) ده‌ڵێ: وابزانم فه‌رمووی: (ده‌ستیشی له‌مل ده‌كات).
١٩٠٧ـ عَنْ جَابِرٍ (رضي الله عنه) قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله عليه وسلم): (إِنَّ إِبْلِيسَ يَضَعُ عَرْشَهُ عَلَى الْمَاءِ، ثُمَّ يَبْعَثُ سَرَايَاهُ، فَأَدْنَاهُمْ مِنْهُ مَنْزِلَةً أَعْظَمُهُمْ فِتْنَةً، يَجِيءُ أَحَدُهُمْ فَيَقُولُ: فَعَلْتُ كَذَا وَكَذَا، فَيَقُولُ: مَا صَنَعْتَ شَيْئًا. قَالَ: ثُمَّ يَجِيءُ أَحَدُهُمْ فَيَقُولُ: مَا تَرَكْتُهُ حَتَّى فَرَّقْتُ بَيْنَهُ وَبَيْنَ امْرَأَتِهِ، قَالَ: فَيُدْنِيهِ مِنْهُ وَيَقُولُ: نِعْمَ أَنْتَ -قَالَ الْأَعْمَشُ: أُرَاهُ قَالَ- فَيَلْتَزِمُهُ).
پوختەی سەحیحی موسلیم(ساباتی فەرموودە
